Londyn

W Londynie przebywała tylko chwilowo. Wracała już jutro. Cała załoga pozostała w hotelu, kiedy Claire biegała po galerii handlowej, aby rozejrzeć się za nowymi butami. Trochę minęło, zanim znalazła parę, która by jej odpowiadała.
W chwili, gdy na korytarzu odbywało się to całe przedstawienie, Francuzka maszerowała ku wyjściu, w lewej ręce dzierżąc biodegradowalną papierową torbę, a w lewej - pochłanianego przez siebie czekoladowego rożka. Stukot jej obcasów ginął w zwyczajowym chaosie każdego centrum handlowego.
Wyszedłszy zza rogu, spostrzegła zbiegowisko ludzi. Nie widziała zbyt wiele. Pewien wewnętrzny głos kazał jej stąd jak najszybciej odejść, lecz ciekawość w końcu wzięła górę nad intuicją. Panna La Mauchette usiadła przy pobliskim stoliku, niby niezainteresowana całym tym zdarzeniem. Skupiła się na pałaszowaniu loda, kątem oka zerkając na grupę. Właśnie nadeszła pomoc medyczna.

Po krótkim namyśle, chcąc nie przeszkadzać wyspecjalizowanym do ratunku jednostkom, cofnął się kilka kroków do tyłu. Przed tym się jeszcze rozejrzał za siebie i sprawdził, czy by na nikogo nie wpadł. Następnie tylko patrzył na całe zajście i na to, jak ratownicy uporają się z leżącą kobietą. Myślał również, co mogłoby się stać tej kobiecie. Po chwili zorientował się, że przyszedł z nową "koleżanką", więc dokładnie się za nią rozejrzał w tłumie.

Poszedł zrobić brązową wieżę w Pizie(_!_), jak już skończył to poszedł się porozglądać w celu znalezienia czegoś ciekawego.
Ciekawe jaki towar se wstrzykiwała...-Pomyślał.
Zauważył jakąś kobietę na ławce.
Może jednak pójdę do tego burdelu.-Pomyślał jeszcze raz,bo czemu przestać myśleć?

*Ekhm*
"Ogłoszenia, tudzież nakaz!
Od dziś, posty w tejże sesji (pod zacnym tytułem "Luźno opartej na TWD"), wchodzą następujące rozporządzenia:
1. Powstaje minimum zdań. Od dziś, każdy post ma zawierać, przynajmniej sześć zdań rozbudowanych. Mnie (cztery mogą być) jeśli postacie rozmawiają ze sobą i siedzą na dupie. Oczywiście, nie obowiązuje to podczas prowadzenia przez MG."

Już miał zgrywać bohaterskiego lekarza, gdy przybyli robole. W sensie- obsługa karetki, do której Auxpierre nigdy nie miał zbyt dużego szacunku. Cóż, pacjent został przekazany, a lekarz raczej nie doczeka się wystąpienia na nagłówku gazety- właśnie wtopił się w tłum i próbował ewakuować się z tego chorego miejsca.
Jako, że kultura (której i tak nie przestrzegał) wymagała- pomimo narastającej irytacji głupotą przeklętych Brytoli przez tłum przebijał się nie klnąc. Niemniej, nie rzucił też ani razu słowa "przepraszam". W końcu to przed nim powinno się schodzić z drogi, jest lekarzem!
Wśród tłumu, raczej na obrzeżach zebranego tłumu szaraków, d'Auxpierre'owi w oczy rzuciła się kobieta o francuskim typie urody. Przechodząc obok niej rzucił popisowym
-Pardon- po czym poszedł dalej, bo go kobiety od ostatniego rozwodu zniechęcały. Zatrzymał się gdzieś w cieniu, oparty o ścianę. I obserwował ciężką harówę zmęczonych, jakby to ujął, obsługientów karetki.

- Kurna, późno już... - pomyślał Adrian, spoglądając na zegarek. Do końca przerwy zostało mu 10 minut. Na szczęście nie miał daleko do miejsca pracy, gdyż mył on okna w wieżowcu naprzeciw centrum handlowego. Postanowił więc jeszcze na chwilę usiąść na pobliskiej ławce. Przycapnął na niej, wyciągnął telefon i zaczął przeglądać swoje portale społecznościowe.

@Mhroczny
- Pojebało cię? - krzyknął do ciebie ratownik, kiedy chciałeś mu wyrwać złożone nosze z łapsk. - Nie można mieć już kaca? Weź odpuść stary. Pewnie ten ciul Jon cię przysłał. - mówiąc to, chłopakowi wyraźnie się polepszyło, gdyż już szybszym krokiem podszedł do jego dwójki kolegów z pracy, aby następnie zacząć przygotowywać nosze dla pani.
----
Ratownicy szybko uporali się z problemem. Okazało się, najzwyczajniej na świecie, że babka jest cukrzykiem, o czym nie omieszkali poinformować:
- Kobieta ma cukrzyce. Proszę się do jasnej cholery rozsunąć! - Oczywiście, większość osób zaczęła ustępować, dając miejsce profesjonalnym służbistom. A tamci zaczęli szybko poruszać się w stronę karetki.
---
@Czaruś:
Kobietę dostrzegłeś, jak błędem wzrokiem szukała kogoś w tłumie. Później, z wyraźnym zakłopotaniem, dostrzegła ciebie i się uśmiechnęła. Pokazała ręką, żebyś szedł za nią, a sama ruszyła w stronę wejścia do budynku.

Tak więc: chora na cukrzycę. Aż dziwne, że Amadeus nie zauważył objawów- cóż, widocznie był dzisiaj bardzo zakręconym i nieprofesjonalnym lekarzem. Niespecjalnym to było dlań problemem, więc pozwolił sobie zniknąć z tłumu.
Auxpierre postanowił, że resztę drogi przebędzie autobusem. Tak więc wrócił do centrum handlowego i rozejrzał się za jakimś kioskiem. Wreszcie po jakichś piętnastu minutach opuścił przybytek- z biletem i nową bluzką. Taki to z niego męski mężczyzna. Podszedł powolnie do stojącego niedaleko przystanku i siadł na ławce, z dystansu wciąż widział tłum zgromadzony wokół stojącego tam przed chwilą herolda. Ciekawe, czy kiedyś się rozejdą...